ชี้แจงก่อนเริ่มเรื่อง

         กระทู้นี้ตั้งขึ้นด้วยความหวังว่าท่านใดที่มีอำนาจในการเปลี่ยนแปลง หากผ่านมาพบเห็น ช่วยที ไม่ได้ต้องการต่อว่าใคร แต่สงสารคนไข้จริงๆ

     เรื่องมีอยู่ว่า ณ โรงพยาบาลชุมชนแห่งหนึ่ง มีแพทย์ 2 ท่าน  ท่าน 1 ทำหน้าที่เป็น ผอ. และช่วยตรวจรักษา  ท่าน1 ทำหน้าที่เป็นแพทย์ประจำการช่วยตรวจรักษา ในวันหนึ่งๆ แพทย์ 2 คนทำงานหนักตามสภาพของ โรงพยาบาลชุมชนขนาด 10 เตียง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ คนไข้ตายซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ด้วยสถานการณ์ที่ไม่ควรตาย คืออยู่ในความสามารถที่แพทย์จะช่วยได้ นี่คือหนึ่งสิ่งนะที่เกิดขึ้น ไม่รู้ว่าเรียกว่าบ่อยหรือเปล่า เดือนนึงอย่างน้อย 1 ครั้ง เน้นที่ อย่างน้อย 1 ครั้ง ซึ่งอาจมี....

      อีกกรณี คือการตรวจประจำวัน ที่พบเห็นบ่อยๆ คือ การตรวจผู้ป่วย ไม่รู้เหมือนกันว่าละเอียดหรือเปล่า แต่ค่อนข้างเร็วและผู้ป่วยมักบ่นว่าไม่ได้รับการใส่ใจจากหมอ  บางรายมาตรวจซ้ำ 2 รอบ  3 รอบ ก็ได้คำแนะนำว่า กินยาเดิม กลับบ้านได้  ในขณะการเดินทางของผู้ป่วย คือการเหมารถมาโรงพยาบาล ครั้งละอย่างน้อย 200-300 บาท เพราะเป็นบ้านนอกไม่มีรถประจำทางผ่าน จนถึงสุดท้าย บางรายไปรับการรักษาที่อื่นซึ่งหมายถึงค่าใช้จ่ายที่เพิ่มมากขึ้น ใช้บัตรทองก็ไม่ได้ แต่เพราะอะไรเค้าถึงยอมจ่าย

      ในอตีตเจ้าหน้าที่ของ รพ. จะพาพ่อ แม่ ลูก ญาติพี่น้องมารับการรักษาที่ รพ.นี้ ด้วยเหตุผลหลายอย่าง เช่นการได้รับความใส่ใจ ซึ่งอาจจะพิเศษนิดหน่อยในฐานะคนรู้จัก แต่จุดประสงค์หลักคือ อยากให้ รพ. มีรายได้จากผู้ที่มีสิทธิ์เบิกได้ แต่ปัจจุบัน ญาติเจ้าหน้าที่ไม่มารักษาเลย เพราะเจ้าหน้าที่ใน รพ.เองก็รู้ๆ ว่าจะได้รับการตรวจอย่างไร ยอมไปตรวจ รพ.ในอำเภอใกล้เคียง ซึ่งจริงๆ ศักยภาพเท่ากัน ทั้งขนาด รพ. และแพทย์ 

     ในฐานะพยาบาลเราก็ช่วยผู้ป่วยได้ตามบทบาทหน้าที่ และความสามารถ ประชุม สหสาขาวิชาชีพแจ้งแล้วก็เหมือนเดิม เฉย มีคำพูดประมาณว่า "ไม่มาก็ดี ไม่เหนื่อย" ปวดใจดีไหม อีกอย่างที่ไม่คิดว่าจะได้ยินคือ "ก็คนจะตาย จะให้ทำอะไร" คือจริงเราก็รู้ว่าไม่มีใครห้ามคนตายได้

     ยกตัวอย่างให้เห็นภาพสักหนึ่งกรณี ในขณะที่เค้าว่าพยาบาลมีความรู้ความสามารถน้อยกว่า แต่พยาบาลประเมินว่าผู้ป่วยเหนื่อยอาจต้องใส่ท่อช่วยหายใจเตรียมความพร้อมเพื่อใส่ท่อช่วยหายใจให้ผู้ป่วย  แต่แพทย์บอกว่าไม่ต้อง จากการมาดู(ดูแต่ตาไม่ได้ตรวจ) แล้วเดินลงบ้านไป  อีก 5 - 10 นาทีต่อมาต้องตามแพทย์ขึ้นมาอีกครั้งเพื่อช่วยชีวิตผู้ป่วย ทั้งปั๊ม ทั้งใส่ท่อช่วยหายใจ ผ่านไป 30 นาทีหมดโอกาสที่ผู้ป่วยจะฟื้นชีวิตขึ้นมาได้  ภรรยา และลูก ร้องให้แทบขาดใจ  ขาดหัวหน้าครอบครัวไปแล้ว อ๋อลืมบอกว่าผู้ป่วยมาด้วยอาการถ่ายเหลว และอาเจียนมาก ไม่มีโรคประจำตัวใดๆ อายุประมาณ 40 กว่าๆ ภรรยาร้องให้จนเรียกว่าน้ำตาแทบเป็นสายเลือด พยาบาลเองยังน้ำตาซึมไปกับเค้าด้วย ส่วนแพทย์ก็ลงบ้านไป บอกแค่ว่าพรุ่งนี้ค่อยเขียนใบรับรองการตาย จะว่า รพ.ใช้งานแพทย์หนักก็ไม่น่าจะใช่ เพราะวันนั้นเป็นวันหยุด ไม่มีผู้ป่วยหนักให้ต้องตามแพทย์เลย อย่างมากก็โทรศัพท์ ปรึกษา และเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นประมาณ 3 - 4 ทุ่ม

       บอกแล้วนะว่าไม่ได้ต่อว่าใคร เพียงแต่ว่าเมื่อไหร่ ระบบของกระทรวงจะทำอะไรให้ดีขึ้นได้บ้าง สงสารผู้ป่วยบ้านนอก คนที่ไม่มีโอกาสไปชูคออยู่ในสังคมเมือง ไม่ได้เป็นคนใหญ่คนโต ที่มีแต่คนมาห้อมล้อม  ได้รับการรักษาแบบ.... เขียนไม่ออก ส่งแพทย์ GP มาประจำ ทำทั้งบริหาร บริการ  คนที่ต้องบริหาร ก็ต้องประชุม แล้วถ้าแพทย์ต้องไปประชุมหนึ่งคน ที่รพ. ก็เหลือแพทย์ตรวจคนเตียว ทั้งตรวจทั่วไป ทั้งฉุกเฉิน ให้พยาบาลเวชฯไปช่วยตรวจก็ได้นิดหน่อยเพราะพอถามความสมัครใจแล้วผู้ป่วยมา รพ. ส่วนใหญ่ก็ต้องการพบแพทย์ ส่วนคนทำหน้าที่ ผอ. ต้องคิดเรื่องบริหาร  และยังต้องมาบริการอีก แล้วคิดดู คนที่มารับบทบาทหนักๆ ก็เป็นแพทย์จบใหม่ น้อยทั้งประสบการณ์ เรื่องวัยวุฒิไม่ต้องพูดถึง 24 -25 ปีเอง  เจอแพทย์ดี ก็ดีไป แต่ถ้าเจอแบบด้อยทุกอย่างก็แย่(IQ,EQ,AQ,MQ,ฯลฯQ)

      คิดกันหน่อยเถอะค่ะท่านผู้มีอำนาจทั้งหลาย ถ้าระบบดี ต่อให้ท่านคิดค่าตอบแทนมาแสนแพงก็ไม่มีใครบ่น ให้ได้ประโยชน์ทั้งคนทำงาน และผู้รับบริการ คิดได้ไหมคะ?