อื้ม...อำเภอไหนนี่น้องเอ๋ย

พี่ก็คิดถึงหมอเหลิมนะนี่...นโยบายได้ใจ  แต่ไม่รู้ใจใคร

อ่านตั้งนาน     เลือกเอง จะมาบ่นทำไม

ซะงั้น................................................

น้องจ๋าจงทำใจ

อยู่อนามัยแสนทนทุกข์

บ่นไปไม่ได้เงินดอก ..............สู้กันช่วยกันแล้วเราจะได้เหมียนกันนะที่รัก จุ๊บๆ

เป็นพยาบาลมา11 ปีไม่เคยลากิจไม่เคยลาป่วย    เพิ่งมาลากิจปีนี้   เพราะลูกไม่สบายเคยคิดว่า   ถ้าไม่จำเป็นไม่ควรขาดงาน   เพราะคนอื่นเขาจะเดือดร้อน   เขาจะลำบากกัน.....ถ้าได้ยินกะหูว่าท่านพูดอย่างนี้.....เราก็เปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ....จะมีเหรอพยาบาลหนีงานไปประท้วง.....

ได้ใจมากๆๆเลยจ้า

พูดได้ดีมาก

เป็นความรู้สึกที่เก็บกดไว้ ได้ระบายออกบ้างให้คนอื่นได้รับรู้...ว่ามันเป็นยังไง

เป็นพยาบาลอีกคนที่ไปร้องโห่ในวันนั้นค่ะ

ไม่เคยคิดว่าตัวเองทำผิด ทำไม่ดีเลย รู้สึกดีใจและภูมิใจมากๆๆที่ได้ไปร่วมชุมนุม และโห่ไล่ในวันนั้นค่ะ

รวมทั้งการปิดถนนด้วยนั่งตากแดดอยู่กลางถนน

คนที่ขับรถผ่านไปมา เปิดกระจกลงมา และพูดกับเราที่นั่งอยู่ตรงกลางถนน ว่า .. เอาให้เต็มที่เลยครับ ต้องมานั่งปิดถนนกันเยอะๆๆเขาถึงจะมาสนใจ  มากันน้อยเขาไม่สนใจหรอก

...

นี่เป็นคำพูดของคนที่ขับรถผ่านไปมาตรงที่เราปิดถนนกัน

ไม่มีใครเดือดร้อนหรอก

มีแต่คนเห็นใจพยาบาลๆๆๆ

แม้แต่ พี่ๆๆตำรวจและทหารที่อยู่ข้างๆๆริมถนน

ยังยิ้ม และบอกให้เรา พยาบาล ให้นำของมาปิดกั้นเลย แค่นั่งอย่างเดียวไม่พอ

ก้อ ต้องขอขอบคุณเพื่อนๆๆพยาบาลที่ร่วมแรงร่วมใจกันที่สี่แยกในวันนั้นนะคะ

และขอบคุณผู้คนที่สัญจรไปมา และให้กำลังใจกับพวกเรา พี่ตำรวจ ทหาร ที่คอยดูแลเป็นอย่างดี และให้คำแนะนะที่ดี กับพวกเราค่ะ

โอกาสหน้า...เดือนกุมภาพันธ์ 52  เราพร้อมเสมอค่ะที่จะไปพบกันใหม่ คราวนี้เราจะเตียมความพร้อมมากกว่าเดิมค่ะ

เพราะเรามีประสบการณ์มาแล้ว เราจะไปกันให้มากกว่าเดิม

และมีวิธีการที่ดีกว่าเดิม

ประสบการณ์มันสอน ให้เราจำ  ...เจ็บแล้วต้องจำ

ใครพูดอะไรไว้ และไม่ทำตามที่พูด ผลมันจะเป็นยังไง  คงได้รู้กัน......

สุดยอดน้อง

พี่อยากเจอน้องตัวเป็น ๆ จังเลย อุดมการณ์เหมือนพี่เลยสุดยอดว่ะ

ขอบคุณพี่ๆมากเลยนะคะ ที่ให้กำลังใจน้อง...ไม่ต้องห่วงค่ะ ลำบาก แต่ก็อึด มาอยู่นี่ทำตัว้ป็นโตโยต้าไม่ได้ เป็นไดแค่.. คูโบต้า  5555 

เมลล์มาคุยเลยพี่ kingdom2500@hotmail.com   ถ้ามีงวดหน้าอีกก็บอกนู๋มั่ง อำเภอนู๋รู้ไรช้านิดนึงเพราะ ระบบคมนาคมมันไม่ดีค่ะ

ค่านำมันไม่เคยเบิก ไปประชุมที่ไหนมาไม่เคยเบิกวันที่ไปชุมนุมก็ไม่เบกพี่..ไม่ใช่เป็นคนดีไรมากมายหรอกค่ะ บริหารการเงินเองรู้ว่า Fix cose ใช้ได้ถึงวันไหน  แค่ค่าจ้าง ค่าเวร ค่าสาธารณูปโภคก็สุดๆแล้วค่ะ เศร้า มาอยู่ที่กันดารไม่พอ แถมจนอีกตะหาก จากเป็นคนผิวขาว ตอนนี้ดำ ....มันตลกเวลาใส่รองเท้ารัดส้นน่ะค่ะ ตรงไหนที่ไม่โดนแดดก็ข๊าวขาว ตรงโดนแดดดำจนไหม้หนังไหม้จนน่ากลัวเมือ่ปีกลาย นู๋เพิ่งรักษาหายไม่กี่เอนนี่เอง.นู๋เลยเป็นพยาบาลที่มองดูไม่ค่อยเหมือนพยาบาล...ต้องทำเองตั้งแต่ช่วยกันกบน้องๆกับแม่บ้านขนดินทำสวน  ถางหญ้า  เกลี่ยหิน เมื่อจะถึงฤดูฝน

ฮาสุดคงเป็นฤดูฝนนี่แหละค่ะ หมู่บ้านที่ดูแลอยู่ติดลำน้ำสายใหญ่ น้ำก็จะท่วม ต้องขี่มอร์ไซค์(ก็นู๋มันจน) ออกไปตรวจไข้ให้ชาวบ้าน บางบ้านชาวบ้านเอาเรือมารอรับ (หมออนามัยกลัวปลิง)  บ้านไหนน้ำลดนี่สิพี่หยอง เพราะมันจะมีไส้เดือนตัวเท่าสาย BP จริงๆๆๆ ถ้าเล็กน่อยก็เท่าทูนิเก้ แล้วมันก็เหม็นคาวมาก เหม็นน่ะนู๋ทนได แต่มันเกยตื้นเป็นร้อยตัว กว่าจะขี่รถจากปากทางเข้าไปในหมู่บ้าน สะเดิด สะดิ้ง ขำตัวเองก็ขำ(ไม่คิดว่าตัวเองจะสิหยืดขนาดนี้)  อสม. ที่ยืนมองไกลๆ ฮาหมออนามัยมาก   พอฝนเริ่มซาก็ช่วยชาวบ้านถางหญ้า ตัดต้นไม้ ทำความสะอาดหมู่บ้าน ส่ำนั้นก็ยังมีไข้เลือดออก  บางวันหมู่บ้านใหญ่หน่อย กำจ๊ก (ภาษากลางเรียกจอบ) จนมือกำไม่ลงสั่นเหมือนหิวตลอดเวลา แต่ต้องช่วยกันทำจนเสร็จ เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เพราะมีหลายหน่วยงานที่มองเราอยู่ และเบื้องต้นก็ตีตราไว้ก่อนเลยว่า..หมอก็ได้ต่ตรวจคนไข้ วันๆสบาย ยิ่งอยู่อนามัยยิ่งสบายงานไม่ค่อยมี

อยากบอกว่า......งั่นลองมาเป็นฉันดูดู๊

น้องแมนมากเลยค่ะ  ...................

ไว้เจอกันน้อง.

เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ สุขทุกข์เล่ากันบ้าง

น่าสงสารจัง สะดิ้งแทนเลย  น้องระวังปลิงกัดนะ

คิดถึงวีระกรรมสี่แยกจังเลย  อ่านเม้มแล้วตื้นตันใจ  สัญญาแน่นอนคะจะไปอีก  สี่แยกเดิม   และเราจะเตรียมพร้อมมากกว่าเดิมเน้อ.........

    เครื่องขยายเสียง  น้ำ   ที่นอน  เต้นท์  ร่ม    อาหาร.........(คราวที่แล้วไม่มีไรบังหน้าเราเลย......ย)

ป.ล.  ยุทธศาสตร์ดาวกระจายค่ะ.............พี่น้อง

ดีใจนะที่มีคนใจนังเลงเหมือนกันอิอิ

ชื่นชอบมากนะพยาบาลเบิ้มๆๆๆๆๆๆๆ

อิอิอิอิอิอิ

ดาวกราจาย..(ต้องทำท่านาเดีย รายการดาวกระจายด้วย)

โอเคเรยคร้าบผ้ม....พี่บอกนู๋ด้วยนะไปเมื่อไรอ่ะ  แต่นู๋คงต้องเตรียมร่มกันแดดขนาดซุ้มแป๊บซี่ เพราะมันบังหน้าใหญ่ๆกะตัวอ้วนๆ ไม่มิด

คราวที่แล้วกว่าจะไปถึง ตื่นกะตี 3 แถมเป็นคนเมารถอีก แต่วันนั้นความสูน (โทสะ) มันแรงเลยไม่เมา  แต่ดีใจมากเลยค่ะ เวลาเราจอดรถที่ปั๊มกันทีไรก็เจอญาติมิตรพี่น้องถาม " น้องมาจากที่ไหนอ่ะ "น่ารั๊กน่ารัก อยากโดดขึ้นรถตามไปแท๊

มีอีกเรื่อง ตั้งแต่สมัยขับไล่ระบอบบางระบอบ...นู๋ต้องคอยรับโทรศัพท์จากทางบ้าน(ซึ่งปกติแม่ไม่ค่อยโทร)

ถามว่า อยู่ไหนนิ่ นู๋ก็ถามแม่ว่า มีไรรึเพคะ

แม่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า " นึกว่าอยู่กรุงเทพฯ เห็นข่าวทีวีหามเปลคนๆ นึง หน้าเหมือนกันมาก คิดว่าโดนระเบิด"Haaaaaaaaa

ขนาดแม่ยังจำลูกไม่ได้ คิดเหรอว่าเป็นนู๋จริง 2 คนจะแบกไหว

ฮาดีเนาะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หนู  ไม่ใช่   นู๋

เสียงอ่านถูก  แต่  เขียนไม่ถูก  นะจ๊ะตัวเบิ้ม

จากครู+พยาบาล