บางความคิดเห็นบางสถานการณ์หากเราไม่ได้อยู่ด้วยเราก็ไม่ทราบว่ามันมีปัจจัยอะไรเป็นตัวประกอบหรือกระตุ้นให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้ ผมว่าอย่าว่ากันเลยนะครับ ไว้หาข้อเท็จจริงก่อนดีไหมว่ามีเหตุการณ์เกิดอย่างไรก่อนที่จะออกมาบอกว่า ถ้าทำ......แล้วจะต้องมาเสียใจ แล้วถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นเขาทำไปด้วยสิ่งกระตุ้นหรืออื่นที่ทำให้ต้องทำโดยที่เขาเป็นพยาบาลที่ดีมุ่งหมายดีแล้วละก็อยากเป็นกำลังใจให้กับตัวแทนที่เข้าร่วมนะครับแต่ก็เป็นกำลังใจให้พี่ที่เห็นว่าเราควรทำตัวให้ดูดีด้วยนะครับ ด้วยความเคารพ

ขอชื่นชมความคิด และหลักคิดของคุณ chal ค่ะ

ต้องไปอยู่ในสถานการณ์จริงจึงจะเข้าใจ และเห็นใจทั้ง 2 ฝ่าย

น้องเบิ้มได้ไป..ค่ะ เรื่องคือท่านรัฐและคณะมนตรีลงมาพบปะพูดคุยกับพยาบาลด้านล่างอาคาร ซึ่งมีพยาบาลหลายร้อยคน แต่หนึ่งในคณะนั้นพยายามพูด(ออกไมค์) และมีคนยกมือขอชี้แจงแต่ก็ไม่ยอมให้ไมค์ และยังพูดว่า" ว่า ที่พยาบาลมาชุมนุมกันครั้งนี้เป็นเรื่องไม่เหมาะสม ทำให้วิชาชีพเราถูกมองไม่ดี พยาบาลเราไม่อยากให้พูดถึงเรื่องเงินเลยเราทำงานไม่เคยคิดถึงเรื่องเงินอยู่แล้ว  "

เอ้า...ฮิ้วๆๆๆๆ เลย อยากบอกเหลือเกินเป็นพยาบาลก็เรียนมานะคะ ตั้ง 4 ปี ทำงานก็หนัก(ถ้าทำแบบต่างประเทศคืองานใครงานมัน ไม่ต้องทำแทนแพทย์และเภสัช และงานชุมชน และงานบริหารแล้วได้ค่าตอบแทนแบบนี้จะไม่ว่าซักคำ) อีกอย่างพยาบาลก็ต้องดำเนินชีวิตในโลกเศรษฐกิจ มีสามี มีลูก มีพ่อ มีแม่ เค้าก็คาดหวังกับเรา แล้วจะเอาอะไรจุนเจือครอบครัว แค่เป็นพยาบาลทนคำพูดที่ทั้งดีไม่ดีของคนหลายร้อยคนต่อวัน รับหน้าแทนสายอาชีพอื่นๆ(เพราะคนไข้จะมาหาพยาบาลก่อนเสมอ  ทนพฤติกรรมของผู้ร่วมงานอื่นๆที่คอยเอาเปรียบ แค่นี้ก็นุ่งขาวห่มขาวทุกวันแล้วค่ะ

ดังนั้นอาการปรี๊ด ที่โห่..มันทุกคนคงอดกลั้นสุดๆจริงๆ

ได้ยินสายงายไกล้เคียงกันพูดกระทบอยู่บ่อยๆ ว่าพยาบาลคนเยอะก็จริง แต่ไม่มีปัญญาทำอะไร...น้องเบิ้มก็จะบอกว่า....ดูไว้ซะนี่แหละพลังแม่ชี พลังสีขาว

....ควรมิควรแวแต่จะเลือกค่ะ 

อยู่ในเหตุการณ์ วันนั้นด้วย เข้าใจสถานการณ์ดี เราอย่ามาต่อว่ากันเลย ช่วยกันและรักกันให้มากๆดีกว่าค่ะ เพื่อวิชาชีพของเรา

ไม่ได้ไปชุมนุมค่ะ ติดภาระกิจ แต่อยากไปมาก เสียใจน่ะคุณไม่ได้ไปแล้วมาตำหนิคนที่เขาเสียสละเพื่อวิชาชีพ ทั้งที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์  เรามั่นใจว่าต้องมีอะไรที่ทำให้เกิดเหตุแน่นอน เพราะพยาบาลมีเหตุผล และอดทนสุดๆอยู่แล้ว

เป็นคนหนึ่งที่ไปโห่ในวันนั้นต่ะ

แต่ไม่เคยเสียใจค่ะ

รู้สึกดีใจที่ได้ไปและได้โห่ค่ะ

สะใจมากๆๆ

คำพูดบางคำไม่พูดออกมาจะดีกว่านะคะ

พูดออกมาเลยมันทำให้เห็นธาตุแท้ของคนพูดค่ะ

พยาบาลที่ไปเขาเสียสละนะคะ

เสียสละแรงกายแรงใจ เสียสละเวลาส่วนตัว ต้องลาไป ต้องจากบ้านจากครอบครัว ต้องเดินทางไกลหลายร้อยกิโล

คิดดูสิ ..

แต่เวลาได้ พยาบาลทุกคนได้เหมือนกันหมดนะคะ

ไม่ใช่ว่าได้เฉพาะคนที่ไปเรียกร้องนะคะ

คุณน่าจะนึกถึงวิชาชีพให้มากกว่านี้นะคะ

ในเหตุการณ์นั้นที่มีการโห่  เพราะว่า มีการพูดจาที่ไม่ดี ว่าให้พยาบาลเสียๆหายๆค่ะ

ไม่เช่นนั้นคงไม่มีการโห่

หมอ คือ คนๆหนึ่ง

พยาบาลคือ คนๆหนึ่ง

มีเกียรติและศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เท่ากันค่ะ

หมอไม่ใช่พระเจ้า

ถ้าหมอทำผิด ก้อต้องมีการลงโทษบ้างค่ะ

เหมือนคนอื่นๆ

หมอก็มีสิทธิ์โดนด่า เหมือนคนอื่นๆที่โดนด่าค่ะ

...เป็นความเห็นส่วนตัวค่ะ.......

หมอ บรรพต ถ้าจำไม่ผิดคน มีเมียเป็นพยาบาลนี่

เราเรียกร้องในสิ่งที่ควรจะได้รับค่ะ พิทักษ์สิทธิของเราเอง

ขอบคุณคนที่ไปนะคะ..  ที่เสียสละเพื่อส่วนรวม สู้ๆๆๆ

เป็นคนนึงที่โห่........เหมือนกับข้างบนคะและสนับสนุนคะ 

ก่อนว่าคนอื่นแนะนำให้ดูตัวเองด้วยนะคะ 

เราต้องมองว่าเหตุผลที่เขาทำ  สถานการณ์   ณ  ตอนนั้น  เป็นอย่างไร 

ก็เพราะรู้คะว่าอาจารย์สอนวิชาไกล่เกลี่ยให้เราคะ  ถึงได้โห่ในวันนั้น

อยู่ในที่ชุมนุมเช่นกันค่ะ     สถานการณ์อย่างนั้นมีจริงๆ  (ในห้องประชุมที่โรงพยาบาลยังมีหลายความคิดเห็น    ประสาอะไรกับที่ชุมนุมมีคนมากมาย   มีแตกต่างแน่นอน)

 อาจารย์บรรพตก็คงเข้าใจสถานการณ์     อาจารย์เขาทำได้ดีนะและเป็นบทบาทที่เราได้เรียนรู้ในสถานการณ์จริง(ยืนอยู่ใกล้ๆ)   บางคนอาจนำไปใช้ประโยชน์ในการปฏิบัติงานได้นะ   อาจมีเหตุการณ์ที่ทำให้เราต้องใช้วิชาไกล่เกลี่ย

เป็นเรื่องธรรมดา   ไม่มีอะไรเสียหายมากมาย   แต่ถ้าการชุมนุมครั้งต่อไป    ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นได้(แบบโห่เล็กๆ) ก็จะดีมากๆ     เพราะเราเองก็ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้นอีก    

เห็นใจพี่ๆทุกคนที่เป็นแกนนำพวกเรา     พี่ๆเขาเสียสละเหลือเกิน     

พี่กรรณ  พี่ส่งศรี  ก็ลงมาคุยกับพวกเรา    พี่เขาเป็นห่วงพวกเรามากถึงต้องรีบลงมาคุยมาทำความเข้าใจ   

พวกเราต้องใจเย็นๆ